Aangezien ik werd gevraagd om een blog te schrijven over vintage mode (voor de dagelijkse spiegel) doe ik dit niet, want ik ben eigenwijs. De aanleiding hiervoor was een discussie tussen bepaalde personen over wat wel en wat niet in is op dit moment naar aanleiding van een kleding keuze van een deze twee personen.

Persoonlijk ben ik een groot voorstander van leven en laten leven, in het algemeen en qua mode keuzes. Ik kan er namelijk niet tegen en word dan ook erg agressief als ik een hokje in word geduwd, vandaar dat ik nu waarschijnlijk ook mijn eigen plan trek.

Er zijn voor mij ook grenzen van wat je wel en niet kan dragen, natuurlijk. Crocs bijvoorbeeld, tenzij gedragen in de tuin of op werk (hier versta ik bijvoorbeeld in ziekenhuizen onder) omdat het praktisch is. Voor geitenwollen sokken in sandalen daar in tegen kan ik geen excuus vinden. Trek of sandalen aan of dichte warmere schoenen, maak een keuze!

Maar voor mensen die de meute niet volgen en niet elk seizoen in de kleding lopen die de grote mode huizen ons voorschrijven, maar de kleding durven te dragen die zij leuk vinden kan ik alleen maar respect voor hebben.

Een eigen stijl hebben is iets wat niet veel mensen kunnen en kunnen waarderen. En dit kan ik ook uit eigen ervaring vertellen. Ik ben altijd al iemand geweest die zijn eigen plan trok qua kleding en heb daar dan ook heel veel commentaar opgehad.

“Fashion is art and you are the canvas.”

Geen enkele grote kunstenaar heeft dezelfde stijl als een andere. Dus waarom zou jij in het zelfde lopen als iemand anders. Waarom zou jij in het zelfde MOETEN lopen als iemand anders. Smaken verschillen, dat is zeker waar. Maar dan kom ik weer terug op het leven en laten leven gebeuren: doe dat vooral, het geeft je rust. Wie ben jij om commentaar te geven op iemand ANDERS zijn smaak, NIET JOUW smaak.

En natuurlijk als je iemands kont in kan kijken, mag je er best wat van zeggen. Dat is ook een grens die dan overschreden is, want dat is gewoon gross.

Veel liefs uit Wonderland, XOXO.